نقش کاربردی داربست های طبیعی و صناعی در مهندسی بافت سیستم عصبی مرکزی

مقدمه: با توجه به عدم جایگزینی سلول های از دست رفته و عوامل عصبی در ناحیۀ تحت تأثیر واقع شده، اصلاح و ترمیم در سیستم عصبی پیچیده است و مورد توجه پژوهشگران در سال های اخیر قرار گرفته است. مطالعات گسترده در این زمینه از قبیل روش های سلول درمانی و مهندسی بافت، روش های جدید برای بازسازی عصب فراهم کرده است. استفاده از سلول های بنیادی عصبی و داربست ها با الیافی به اندازۀ زیر میکرون و نانو ساختاری شبیه به ماتریکس خارج سلولی طبیعی، انتخاب مناسبی برای مهندسی بافت عصبی هستند. برای این منظور کشت های دوبعدی و سه بعدی استفاده گردید. کشت دوبعدی سلول در صدها آزمایشگاه طی دو دهۀ گذشته انجام شده است. این روش کشت ابتدایی است و آناتومی یا فیزیولوژی از یک بافت برای مطالعۀ مفید ایجاد نمی کند. بنابراین یک روش جدید برای تطابق عملکرد سلول و ساختار بافت مورد نیاز است. اگرچه طراحی سیستم های کشت سه بعدی سلول مناسب تر است، هنوز چندین مشکل وجود دارد که باید برطرف شود. زمانی که کشت سه بعدی ذکر شد، محققان نیاز به در نظر گرفتن طراحی ماتریکس برای حفاظت و تکثیر سلول ها داشتند. به طور کلی داربست ها در سه گروه از جمله: طبیعی، مصنوعی و ترکیبی (مصنوعی و طبیعی) طبقه بندی شده است. داربست ها با هر خواص شیمیایی یا فیزیکی ترکیب شده برای مهندسی بافت سیستم عصبی مرکزی مناسب هستند چنانچه آن ها غیر سمی، با اندازۀ فیبر 600-200 نانومتر با تخریب تدریجی داربست بعد از کاشت در بدن و با قابلیت رشد و تکثیر سلول هستند. نتیجه گیری: تحقیقات اخیر نشان داد که کشت سه بعدی کارآمدتر و مناسب برای فیزیولوژی انسان و حیوان نسبت به کشت سلولی دوبعدی است. داربست های هیبریدی بهترین انتخاب برای اندازۀ قطر فیبر و ظرفیت بالای تکثیر سلولی می باشند. هدف از این بررسی فراهم کردن یک دید کلی از طراحی داربست توسط پلیمرهای طبیعی و مصنوعی و تأثیر آن ها بر بازسازی سیستم عصبی مرکزی است.